Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Άλλες εποχές, άλλοι Έλληνες

Ένα τουίτ από πρώην πρωθυπουργό, που τυχαίως έκανε βόλτες με το κανό του στον Σχοινιά, προκαλεί ένταση στην Αθήνα: «Πάνω από 600 πλοία των δανειστών αποβιβάζουν στρατό στον Μαραθώνα!»

Επειγόντως συγκροτούνται τοκ-σόου:
- Εσείς φταίτε με την κωλυσιεργία σας! Πάρτε επιτέλους τη δόση από τον Μαρδόνιο... Τι σας ζητά ο άνθρωπος; Γην και ύδωρ…
- Και γην και ύδωρ αλλά και τα λεφτά του πίσω ζητάει. Με τόκο μάλιστα.
- Και τι; Να χρεοκοπήσουμε; Να γυρίσουμε στα βρωμερά τάλαντα και στις ρυπαρές δραχμές; Εξαντλείται η υπομονή τους. Θα μπουν στην Αθήνα!
- Ας είναι καλά ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, ο Ιππέας, που τους έστειλε στο Μαραθώνα και δεν αποβιβάστηκαν κατευθείαν στο Φάληρο.
- Θα τους κρατήσουμε εκεί. Είναι η κόκκινη γραμμή μας…
- Στήνετε επικοινωνιακά παιχνίδια. Παίζετε με τις αντοχές των πολιτών. Μειώστε τους επιτέλους το εισόδημα να τελειώσει η αγωνία τους.
- Θα έχουμε πιστωτικό γεγονός με τα μυαλά που κουβαλάτε. Στην Ερέτρια φέρθηκαν πιο λογικά. Ο Εύφορβος ο Αλκιμάχου και ο Φίλαγρος ο Κυνέου τους άνοιξαν τις πύλες.
- Ναι αλλά μπήκαν και τους έκαψαν την πόλη.
- Φαντάσου τι θα της έκαναν αν δεν άνοιγαν.
- Ας τελειώνουμε, επεμβαίνει ο συντονιστής της εκπομπής. Αντί να ψάχνουμε μάταια μια έντιμη συμφωνία ή έστω έναν έντιμο συμβιβασμό, ας αρκεστούμε σε έναν έντιμο εξευτελισμό. Ας κάνουμε ό,τι ζητούν οι θεσμοί. Ο Δαρείος, ο Δάτης, ο Αρταφέρνης… Για το καλό της χώρας… Ορίστε, έχουμε έτοιμο και το νέο επίγραμμα για τον τύμβο: «Ελλήνων προμαχούντες καναλάρχες χρυσοφόρων δανειστών αύξησαν δύναμιν».

Εδώ τους διακόπτει έκτακτο δελτίο: «Ομάδες αναρχοαυτόνομων στο Μαραθώνα με επικεφαλής ένα Μιλτιάδη πέταξαν τους δανειστές στη θάλασσα!»
Έξαλλος ο Ποτάμιος: Τρομοκράτες! Προβοκάτορες! Τραμπούκοι!
Το ίδιο και ο Ευάγγελος ο Πυκνός: Αυτό είναι μονομερής ενέργεια! Τώρα, στρατηγικώς, δεν μας σώζει τίποτα…

Και πράγματι... Βροχή τα τουίτ από τη Λαμία: «Μια φοβερή στρατιά κατεβαίνει». «Ένας παλαβός στις Θερμοπύλες, ζωσμένος εκρηκτικά τους περιμένει». «Τριακόσιοι ηρωικοί εφιάλτες οδηγούν τους εταίρους μας από ασφαλή δρόμο»…
Την επομένη τα πάντσερ μπαίνουν στην Αθήνα με επικεφαλής τον ίδιο τον Ξέρξη. Ο γιός του Πεισίστρατου εγκαθίσταται στου Μαξίμου. Άρχων Επώνυμος ορίζεται ο Πάγκαλος. Άδωνις, Βορίδης και Μπαλτάκος ξαναγίνονται θεσμοθέτες. Η τάξη αποκαθίσταται, το ίδιο και ο παράδεισος εντός της περσοζώνης. Ο λιτός βίος γίνεται λιτότατος, τα Σούσα θησαυρίζουν και μόνο κάτι τζόβενα του ναυτικού που ζήλεψαν τη δόξα μπαχαλάκιδων όπως ο Θεμιστοκλής ή ο Κανάρης αντιστέκονται στη Σαλαμίνα.

Ώσπου μια μέρα νέα έκτακτα δελτία στα κανάλια: «Συμμορίτες με καπετάνιο έναν Παυσανία κατάσφαξαν τους δανειστές στις Πλαταιές. Κάποιος Σπαρτιάτης πέταξε πέτρα στο κεφάλι του Μαρδόνιου και τον σκότωσε! Οι τελευταίοι των θεσμών χάνουν και τη μάχη στη Μυκάλη και το βάζουν στα πόδια…»
Έντρομη η παρουσιάστρια των ειδήσεων στο «Μέγκα» γουρλώνει τα μάτια και ρωτά τους αμήχανους τηλεθεατές της:

- Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;

Εφιάλτες και ονειρώξεις


Σε αυτή τη χώρα ζουν 10.816.286 Έλληνες και οι 10.816.285 από αυτούς δεν είναι καθόλου αισιόδοξοι για το αύριο. Μόνο ο κύριος Λάκης είναι…
Οι υπόλοιποι, ψεκαζόμενοι καθημερινά με φόβο από τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» στριφογυρίζουν πανικόβλητοι στους δρόμους σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα.

Απτόητα τα δελτία ειδήσεων ξεκινούν με φράσεις-κλειδιά όπως «χάος επικράτησε σήμερα…», «σοκ προκαλεί…», «δυσοίωνες είναι οι προοπτικές…», «νέο τελεσίγραφο…», «σενάρια χρεοκοπίας…». Ακόμα και οι μετεωρολόγοι κινούνται στο ίδιο κλίμα: «αγριεύει ο καιρός…», «επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα…»
Και να ήταν μόνο αυτά… Οι τζιχαντιστές που έρχονται κατά χιλιάδες μεταμφιεσμένοι σε αξιοθρήνητους πολιτικούς πρόσφυγες; Οι σλάβες καλλονές που απειλούν τους οικογενειάρχες κρύβοντας κάτω από τα ρούχα τους οροθετικές βόμβες;

Απόλυτα ανασφαλείς και απέραντα φοβισμένοι, πάνε για ύπνο αναρωτώμενοι αν πρέπει να αποδεχθούν το κακό προκειμένου να μην ζήσουν το χειρότερο. Και μόλις κλείσουν τα μάτια το δίλημμά τους παύει να υφίσταται, γιατί έρχονται οι εφιάλτες: Ένα Grexit ας πούμε (θεός φυλάξει…) ένα Graccident (Παναγιά βοήθα…), μια στάση πληρωμών προς τους ελεήμονες τοκογλύφους (ο θεός να μας κόβει χρόνια και να τους τα δίνει μέρες) μια επιστροφή στη δραχμή (το σατανικό νόμισμα με την απαίσια κουκουβάγια πάνω του που σε κοιτά με εκείνα τα τεράστια μάτια έτοιμη να σε κατασπαράξει σαν ποντίκι).

Λογικά όλα αυτά. Πως όμως ξέφυγε ο κύριος Λάκης;
Ο κύριος Λάκης πιστεύει πως επειδή έχει όλο το δίκιο με το μέρος του, στο τέλος θα κερδίσει. Σκέφτεται: «Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρεύονταν ο Τσόρτσιλ, όταν το 1946 μίλησε στη Ζυρίχη για την ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής οικογένειας σε κλίμα ειρήνης, ασφάλειας και ελευθερίας. Που είναι ο Ρομπέρ Σουμάν και ο Ζαν Μοννέ; Κάποιος πρέπει να ξυπνήσει τους σημερινούς που πήραν λάθος δρόμο. Κι αυτός θα είμαι εγώ!»

Και να που ήρθε η ημέρα της δικαίωσης του:
Σε ένα ανθισμένο λιβάδι κάτω από 28 πολύχρωμες σημαίες, η Άνγκελα αναγγέλλει την έξοδο της Ευρώπης από το λήθαργο και την επιστροφή στα κεκτημένα και στις αξίες της. Ανακηρύσσει ήρωα της Ένωσης τον κύριο Λάκη, διαγράφει όλα τα χρέη, τριπλασιάζει μισθούς και συντάξεις και διατάσσει τους καπιταλιστές να φέρουν πίσω τα εργοστάσιά τους από την Κίνα, την Ινδία και την Ταϊβάν ώστε να μηδενίσουν την ανεργία. Μετά διαβάζει συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από Moody’s, Standard & Poor’s και Fitch ενώ επαινεί τους μετανοημένους τοκογλύφους και τραπεζίτες που αυτομαστιγώνονται δημοσίως.

Παραδίπλα η κυρία Λαγκάρντ με τον Τσε  Γκεβάρα ζωγραφισμένο πάνω στο μακό μπλουζάκι της, σείει την «παντιέρα ρόσα» αναφωνώντας «Αβάντι πόπολο!» ενώ ο Σόϊμπλε αγκαλιά με τον Γιούνκερ βγάζουν σέλφι τραγουδώντας το «Imagine» του Τζον Λένον: «Φαντάζομαι ένα κόσμο όπου όλοι είναι αδέλφια και μοιράζονται τη Γη. Χωρίς ιδιοκτησίες, χωρίς απληστία, χωρίς πείνα…».

Πάνω στο πιο όμορφο ο κύριος Λάκης ξυπνά βίαια. Μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα χτυπάει το σμάρτ-φον: «Ντάισελμπλουμ εδώ! Ξύπνα βρε τεμπέλη Έλληνα και κόψε κάνα-δυο κατοστάρικα απ’ τους άχρηστους συνταξιούχους σου. Σε δέκα λεπτά ανοίγουν οι αγορές στην Ασία και δεν θα έχουν τίποτα να φάνε…»

Της φυλακής τα σίδερα...


Ο κύριος Λάκης δρασκελίζει το κατώφλι της φυλακής με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Επιτέλους ήρθε η ώρα να αποδείξει στην πράξη όλα όσα διακήρυσσε τόσον καιρό. Πως η ζωή στη φυλακή δεν αρκεί που είναι όμορφη, μπορεί να γίνει και συναρπαστική. Το μυστικό είναι ένα: Σκληρή διαπραγμάτευση με τους δεσμοφύλακες.

Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα κατάφερε να πείσει τους συγκρατούμενούς του να τον κάνουν αρχηγό. Γιατί υποσχόταν αυτό ακριβώς που ήθελε η πλειοψηφία: Ασυζητητί παραμονή μέσα στη φυλακή αλλά με καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Στην πρώτη κιόλας διαπραγμάτευση ο κύριος Λάκης φουντώνει σαν παγόνι:
- Πετύχαμε να λέμε το κελί «αναπαυτήριο» και το καψώνι «bulling»!
- Ναι αλλά μας έταζες δυο φέτες ψωμί με το φαγητό…
- Υπομονή παιδιά! Μην ξεχνάτε ότι ήδη απαλλαχθήκαμε από τους δεσμοφύλακες. Αυτοί που μας σημαδεύουν τώρα με τα όπλα είναι οι θεσμοί. (Χειροκροτήματα).

Στη δεύτερη, οι γκρίνιες αυξήθηκαν:
- Μας έκοψαν άλλη μισή ώρα από τον προαυλισμό. Να σπάμε λέει περισσότερες πέτρες για να έχει τζάμπα χαλίκια ο εργολάβος της περιοχής…
- Ναι... Αλλά είναι ο μόνος που φροντίζει για την ανάπτυξη του τόπου. (Χειροκροτήματα).

Στην τρίτη το λεγόμενο «λόμπυ της απόδρασης» αναθάρρησε:
- Αντί να σχεδιάζουμε πώς θα φύγουμε από αυτό το κάτεργο καθόμαστε και συνδιαλεγόμαστε με τα λυκόσκυλα.
- Τι να σχεδιάσουμε; Η πύλη όπως βλέπετε είναι ανοιχτή. Ποιος θέλει όμως να ζήσει τον εφιάλτη της εξόδου; (Χειροκροτήματα).

Στην τέταρτη οι συνελεύσεις κρίθηκαν άνευ νοήματος και καταργήθηκαν. Περιορίστηκαν όλοι να τραγουδάνε Ρασούλη: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» και «τι να τα κάνω τα λεφτά όταν δεν έχω φράγκο».

Ώσπου ένα χάραμα, άνοιξαν με γδούπο την πόρτα του κυρίου Λάκη.
- Έλα μεγάλε, πάμε. Τέλειωσαν τα βάσανά σου.
Ακόμα και εν όψει της εκτέλεσης, δεν έχασε την αισιοδοξία του. Είχε και γι αυτό ένα ακαταμάχητο σχέδιο διαπραγμάτευσης.
«Δεν γίνεται να με σφάξουν σαν τραγί με κανένα σκουριασμένο τσεκούρι», σκέφτηκε.
- Κάτι πιο σικ, κύριε δήμιε. Προτιμώ μια λοξή λεπίδα λαιμητόμου. Να πάω σαν τον Ροβεσπιέρο…
Κάποιος τον σπρώχνει από πίσω και πέφτει στα γόνατα. Η τελευταία γι’ αυτόν εικόνα ήταν ένα σαρκαστικό και ταυτόχρονα απαξιωτικό χαμόγελο στο πρόσωπο του δήμιου καθώς κατέβαζε το τσεκούρι.
Γκντουπ!


Η πύλη παρέμενε ανοιχτή. Πάνω από αυτήν ένα σιδερένιο τόξο, αντίγραφο της ιεράς πύλης του Άουσβιτς, με μια επιγραφή που διαβάζεται όμως από μέσα: «Θέλει αρετήν και τόλμην».
Οι εμπνευστές της είναι βέβαιοι πως ο έγκλειστος γνωρίζει τα συμφραζόμενα και δεν θα τολμήσει να τη διαβεί.