Και… συνταγματική τρόικα;

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός πρόσθεσε έναν ακόμα σημαντικότατο λόγο ώστε στις 25 Μαΐου να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να εκδιωχθεί η κυβέρνηση του το συντομότερο δυνατό. Είπε πως μετά το καλοκαίρι θα ξεκινήσει τη διαδικασία για την αναθεώρηση του συντάγματος.

Πέταξε και τρεις - τέσσερις προτάσεις του κόμματός του έτσι για να χαϊδέψει τα αυτιά, όπως: λιγότεροι βουλευτές και μικρότερες κυβερνήσεις. Επίσης κάτι κούφιους παλληκαρισμούς περί ενίσχυσης της διαφάνειας και της αντικειμενικότητάς των ΜΜΕ (sic!) και κάτι αοριστολογίες για διενέργεια δημοψηφισμάτων με… λαϊκή πρωτοβουλία!

Αλήθεια όμως… Όταν μια χώρα αποφασίζει να αλλάξει τον καταστατικό της χάρτη ενώ βρίσκεται κάτω από στυγνή κατοχή ξένων συμφερόντων (δανειστές, τρόικες, Γερμανοί κλπ) πόσο ηλίθιος πρέπει

Το πόσο συμβιβάζονται τρόικα και κοινωνικό κράτος το ζούμε τέσσερα χρόνια τώρα βλέποντας παιδεία, υγεία, πρόνοια και κοινωνική ασφάλιση να κονιορτοποιούνται. Και γίναμε όλοι οικονομολόγοι παρακολουθώντας τα λεγόμενα κάθε σχετικής διάνοιας του πλανήτη
-Πρώτον για να καταλάβουμε πως την πάθαμε παραδιδόμενοι στην ευρωζώνη και
-Δεύτερον για να διακρίνουμε που μας πάνε τώρα τα ξένα αφεντικά που βάλαμε στο κεφάλι μας.

Έτσι μάθαμε -ή βεβαιωθήκαμε, όσοι το είχαμε διαισθανθεί- ότι το παγκόσμιο κεφάλαιο έχει κηρύξει τον πόλεμο στο κοινωνικό κράτος. Το σύστημα, πνέοντας τα λοίσθια στο τελευταίο αυτό κεφάλαιο της βιομηχανικής εποχής που ζούμε, πετάει από πάνω του τις κοινωνικές υποχρεώσεις ως «περιττό έξοδο». Και δίνει την υγεία, την ασφάλιση, την πρόνοια και γενικά την κάθε υποχρέωσή του, βορά σε ιδιώτες. Πετυχαίνει έτσι μια προσωρινή, Πύρρειο νίκη πριν από τη βέβαιη συντριβή του που αναπόφευκτα έρχεται... 

Αυτό λοιπόν που ονειρεύεται η κυβέρνηση με την αναθεώρηση είναι να κάνει τις αρχές της ευρωζώνης και τις επιταγές των μνημονίων σύνταγμα του ελληνικού κράτους. Να καταργήσει τα όποια ηθικά εμπόδια δυσκολεύουν το θεάρεστο έργο της πλήρους κατάργησης του κοινωνικού κράτους, των εργασιακών σχέσεων και της δημόσιας παιδείας καθώς και του γενικού ξεπουλήματος του ορυκτού πλούτου, των ακτών, των δασών, των υδάτων, των υποδομών και όλων των άλλων πόρων που ανήκουν στον ελληνικό λαό.

Επιπλέον της δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να φέρει και την ίδια τη δημοκρατία στα μέτρα της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Σήμερα, ας πούμε, δεν είναι και πολύ συνταγματικό να κυβερνάται η χώρα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και με κατεπείγοντα νομοσχέδια 800 σελίδων και ενός άρθρου που πρέπει να ψηφιστούν χωρίς να αναγνωστούν. Όχι πως δεν γίνεται αλλά δημιουργεί τύψεις στη δικαιοσύνη…

Με μια (μικρότερη) Βουλή όμως, η οποία μπορεί να έχει… συμβουλευτικό χαρακτήρα, μπορεί να εφαρμόσει αυτό που αποδίδεται στον Φρειδερίκο της Πρωσίας: «Με το λαό μου έχουμε έρθει σε μια συμφωνία. Εκείνος θα λέει ό,τι θέλει κι εγώ θα κάνω ό,τι θέλω…»

Και με τι θα ασχολείται τότε μια (μικρότερη) κυβέρνηση χωρίς ίχνος δημόσιας περιουσίας για να διαχειρίζεται; Αυτό που κάνει και σήμερα, όχι όμως με 100% επιτυχία: Θα γδύνει με… ευρηματικούς φόρους και ξεδιάντροπα χαράτσια το λαό και θα δίνει τα λεφτά που μαζεύει στα αφεντικά της.

Το βασικό για ένα σύνταγμα -πριν απ’ όλα- είναι να τηρείται, ώστε η αξία του να μην πέφτει κάτω από την αξία του χαρτιού πάνω στο οποίο είναι τυπωμένο. Από κει και πέρα, ασφαλώς και πρέπει κατά καιρούς να εκσυγχρονίζεται. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται μόνο σε περιόδους που η χώρα αισθάνεται ανεξάρτητη και ο λαός της κυρίαρχος. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα οποιαδήποτε επέμβαση στον καταστατικό μας χάρτη θα μοιάζει με εντολή αφεντικού στο κατοικίδιό του. 

να είναι κανείς για να πιστεύει πως το νέο σύνταγμα θα πάει λίγο πιο μπροστά τα θεμελιώδη δικαιώματα των Ελλήνων και θα κατοχυρώσει έτι περεταίρω τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, το κράτος δικαίου, τα οικονομικά συμφέροντα της πατρίδας μας;